XII.
Per trebalh ni per afar,
Ben leu diria la gens
Que no fos aitals mos sens
Ni ma gallardia
Cum esser solia;
Mas en ver vos puesc jurar
Qu' ancmais no m plac tan jovens
Ni pretz ni cavallairia
Ni domneis ni drudaria.
E s' ieu podi' acabar
So que m' a fait comensar
E s' a dieu plazia
Que m' en denhes ajudar,
Ja 'l sieus verais monimens
Lonjamen non estaria
Sotz mal serva senhoria.
Hom no s deuria tarzar
De ben dir e de mielhs far,
Tan quan vida li es prezens,
Qu' elh segles non es mas vens,
Qu' a la mort pot hom proar
Com pauc val lo remanens,
Per qu' es fols qui no s chastia
Mas tant ai de que pensar
Qu' ieu non puesc ges afinar
Totz mos honratz pensamens,
Pero bos comensamens
Mostra bona via
Qui no s' en cambia,
Per qu' ieu ab sobresforsar
Cug dels fellos mescrezens
Ab dieu recobrar Suria
Per qu' ieu no vuelh cambiar
De joi ab un rei avar
Cui sobra aurs et argens,
E cuida, quar es manens,
Qu' autre dieus no sia
Mas sa manentia
Que li fai dieu renegar;
Mas quant er lo jutgamens,
Li valra pauc la feunia
Ni l' engans ni la bauzia.
Ar m' er mon chant a virar
Vas ma dona cui tenc car
Plus que mos huelhs ni mas dens;
Ni non puesc esser jauzens,
Si lieys non avia:
Aissi m lass' e m lia,
Ab prometre ses donar,
Qu' autre gaug no m' es plazens,
Ni ges de lieys no m poiria
Partir, neis si m' aucizia.
Et als pros et als valens
De bella paria;
Si 'l ver en dizia,
El mon non auria par,
Mas fragz m' a mil tals covens
Que, si sol un n' atendia,
Estort e guerit m' auria.
Na Vierna, cum que sia
Ieu sui vostres tota via.
