XLV.
Un sirventes farai ses alegratge,
E chantarai iratz sobre feunia,
E mandarai, don m' es greu e salvatge,
Lai al comte proensal, on que sia,
Que re no val forsa ses ardimen
Ni honratz pretz ses gran afortimen,
Ni pot complir nulh bon comensamen,
Quan failh lai cor ont ajudar deuria.
Ben aia coms qu' es d' afortit coratge
E coms quan leu de cor no si cambia,
E pueys gran be quant egal son linhatge
Mante son pretz que deshonratz non sia;
Ben aia ieu e ma dona eissamen,
E ben Blacatz, quar en valor enten,
E ben lo coms proensals, quar tan gen
A defendut so que conquist avia.
Mais non pessetz de bruyt ni de barnatge,
Coms, derenan quar hom no vos creiria;
Sabetz per que? qu' a mortal volpilatge
Vos ten hom so que fezetz l' autre dia,
Don sui iratz e n' ai lo cor dolen,
Quar tan laissetz Marcelh' aunidamen,
Quar non yssitz trompan o combaten,
O quar sivals no vist qui us combatia.
Comte sai ieu plazen, de belh estatge,
Que totz lo mons l' acuzav' e 'l corria,
Que a vencut e restaurat paratge,
Gaug e solatz e pretz que si perdia;
E sapchatz be que non o fetz fugen,
Ans o a fag donan e combaten,
Aissi cum selh que a cor e talen
De far los faitz qu' el reys Richartz fazia.
Coms de Tolza, lo destric e 'l dampnatge,
L' anta e 'l dan que lo Baus sai prendia
Avetz vencut per vostre vassalhatge,
E restaurat per vostra galhardia,
Quar vos etz coms de valor e de sen,
E coms de joy e coms d' abelhimen,
E coms honratz sobre tot' autra gen,
E coms de pretz e de cavalairia.
Coms de Rodes, ab cor et ab talen
Devetz aver proeza et ardimen,
Quar pretz aura totz temps restauramen
En vostra cort, quant alhors si perdria.
Bertrand d' Alamanon.
